Kto popierał amnestię?

Już niedługo na wolność zaczną wychodzić najgroźniejsi mordercy, zboczeńcy, seksualni dewianci, którzy załapali się nieszczęśliwym dla nas trafem na fatalny okres w dziejach polskiego wymiaru sprawiedliwości. Znaczna część to ci, którym wybrany w częściowo wolnych wyborach Sejm zamienił w grudniu 1989 r. na mocy amnestii kary śmierci na kary 25 lat po-zbawienia wolności. Nie mógł ich zamienić na dożywocie, ponieważ takiej kary w ówczesnym kodeksie karnym jeszcze nie było.(…) Chciałoby się dzisiaj dotrzeć do tych geniuszy posłów zachłyśniętych pozornym w dużej mierze przełomem 1989 r., którzy postanowili w perspektywie 25 lat podarować wolność ludziom, którzy powinni być na zawsze wyeliminowani ze społeczeństwa.

Łukasz Warzecha

W ramach tygodniowego przeglądu prawicowej publicystyki trafiłem oczywiście na mojego ulubionego autora Warzechę Łukasza i podejmując trop dotarcia do geniuszy postanowiłem trochę poguglać, jak to z ową amnestią było. W szczególności chodzi mi o środowisko znane z swej niezłomności i surowości odnośnie seryjnych morderców i gwałcicieli.

Amnestie w 1989 r. uchwalono w atmosferze strajków i protestów w więzieniach, które zakończyły się krwawo stłumionymi buntami. Bunty wybuchły na skutek pominięcia znacznej liczby recydywistów, o co wnioskował Senat i co stało się przyczyna jednego z pierwszych, ówczesnych kryzysów konstytucyjnych. Zaniepokojonych  od razu uspokoję. Senator Jarosław Kaczyński od początku był przeciw amnestii. Tak jak poseł Stefan Niesiołowski, Izabela Sierakowska i dziennikarz Ernest Skalski. Pytanie kto był „za”? Oczywiście poza Adamem Michnikiem, który mówił, iż „dostaje listy od więźniów, którzy pytają, czy oni mniej zasługują na amnestię niż mordercy księdza Popiełuszki”.

Projekt wniosło 20 posłów OKP ówczesnego Sejmu kontraktowego. Ich skład osobowy pozostaje nieznany, aczkolwiek z lektury niniejszjej autopoprawki można wnioskować, iż byli to właśnie ci. Kluczowy jest wniosek o zamianie art. 6a na art. 7 albowiem to  na mocy ostatecznego art. 7 ust. 3 zamieniono karę śmierci na 25 lat pozbawienia wolności., a wg. ówczesnych doniesień prasowych takie rozwiązanie występowało już w pierwotnym projekcie.  Oznacza to, że Jan Rokita z kolegami i koleżankami popierał to rozwiązanie od początku, zaś jedynym przedmiotem troski odnośnie projektu, była odpowiednia zamiana numerów przepisów.

Uważni czytelnicy wyłowią nie tylko nazwisko posła, którego wiele lat później Niemcy pobiją w samolocie, ale także Krzysztofa Putrę (tak tego Putrę). Warto odnotować polityków późniejszego Porozumienia Centrum: Tadeusza Kowalczyka, Stanisława Padykułę, Edwarda Rzepkę oraz oczywiście Andrzeja Kerna. Zmarły przed kilkoma laty Andrzej Kern uważany jest za prawicowego męczennika – „zabitego” w latach 90-tych filmem Uprowadzenie Agaty.

W Senacie amnestię szeroko popierał inny idol dzisiejszej młodzieży w dresach, mianowicie Zbigniew Romaszewski:

Rekapitulując dyskusję nad ustawą o amnestii, Senator Romaszewski przypomniał najważniejsze argumenty przemawiające za przyjęciem jej rozszerzonej formuły.  Amnestia stanowi w chwili obecnej naprawienie nieprawidłowości wynikających z nadmiernie represyjnego prawa lat ubiegłych – mówił Senator. W nie tak odległej przeszłości średni wyrok przy wszystkich przestępstwach, w tym drobnych kradzieżach, sięgał 2 lat więzienia. Trzeba 2 lata w więzieniu przesiedzieć, żeby wiedzieć, co to oznacza. To był chyba rekord świata. Na to nakładała się ustawa majowa i stan wojenny wprowadzający tryb przyśpieszony. Część spraw o przestępstwa ciężkie była rozpatrywana tylko w jednej instancji. To trzeba naprawić. Przystąpiliśmy do tworzenia zupełnie nowej polityki karnej – polityki zwalczania przestępczości, a nie polityki represji. Zamknięcie tego etapu szerszą amnestią, amnestią dotyczącą również przestępstw ciężkich, które od lat nie były obejmowane amnestiami, jest tym, co powinniśmy zrobić.

Druga poprawka zrelacjonowana przez Senatora to rozszerzenie zakresu stosowania amnestii o przestępstwa popełnione w warunkach recydywy wielokrotnej, czyli z art. 60 par. 2, a także przestępstwa z art. 208, 210, 145 par. 3. Z amnestii zostają wyłączone zbrodnie przeciw życiu, a więc art. 148 par. 1 i 168 par. 2, czyli zgwałcenie zbiorowe lub popełnione ze szczególnym okrucieństwem.

Ciekawy jest również zespół ekspertów zajmujący się projektem. Otóż w ówczesnej Gazecie Wyborczej przeczytać możemy nie tylko, że senacka „Komisja postanowiła zaproponować wiele poprawek do ustawy o amnestii. Do prac nad przygotowaniem zmian upoważniła trzech ekspertów: adw. Tadeusza de Virion oraz doc dr. hab. Lecha Falandysza i doc dr. hab. Janusza Kochanowskiego” ale także, iż „Na posiedzeniu 22 listopada senacka Komisja Praw Człowieka i Praworządności zapoznała się z uwagami eksportów: adwokata Tadeusza de Virion, doc. dr. hab. Lecha Falandysza i doc. dr. hab. Janusza Kochanowskiego do ustawy o amnestii i zaaprobowała szereg ich propozycji. M.in. ograniczenie wyłączeń skazanych, którzy mieli być pozbawieni możliwości skorzystania z amnestii. Wielokrotni recydywiści oraz osoby, które dopuściły się rozboju i zuchwałej kradzieży, skorzystałyby ze złagodzenia kary więzienia o jedną czwartą”. Trudno jednoznacznie przesądzać, ale wydaje się, iż dr Janusz Kochanowski brał czynny udział nie tyle w zapobieganiu amnestii, ale w jej rozszerzaniu na wielokrotnych recydywistów.

Abstrahując od słuszności ówczesnej amnestii w ogóle oraz od zamiany kary śmierci na 25 lat, jeśli  Warzecha Łukasz i wielu innych prawicowych publicystów chciało by dowiedzieć się, co za „geniusze” wypuszczają seryjnych zbrodniarzy i recydywistów, to podpowiem, że oprócz złego Michnika i Unii Wolności, był to także Krzysztof Putra, Andrzej Kern, Zbigniew Romaszewski i prawdopodobnie ukochany dr Janusz Kochanowski.