Poradnik dla Rafała Ziemkiewicza

Właśnie kilka dni temu mieliśmy kolejny odcinek tej niekończącej się farsy: warszawski sąd apelacyjny potwierdził wyrok skazujący Jarosława Marka Rymkiewicza, z powództwa Adama Michnika, za wyrażenie opinii, iż Adam Michnik jest duchowym dzieckiem Komunistycznej Partii Polski i chce, aby Polacy przestali być Polakami.

Hańba sądowa

Rada 1. Drogi Rafale Aleksandrze, jeśli sprawa została wytoczona z powództwa cywilnego, to sąd nie wydaje wyroków skazujących. W tym akurat przypadku  (powództwo o naruszenie dóbr osobistych) sąd wydaje wyrok orzekający o ewentualnym zadośćuczynieniu za naruszenie dóbr osobistych lub zasądza sumę pieniężną na cel społeczny (art. 448 kodeksu CYWILNEGO) Rozumiesz, Rafale Aleksandrze, nie prawo karne-wyrok-kara, a prawo cywilne-wyrok-orzeczenie o zadośćuczynieniu. To nie takie trudne, minęło 20 lat od komuny, a Ty, wraz z prawicowymi kolegami, nadal tego nie rozróżniacie. Skup się, nie jesteś przecież aż tak prawicowy.

Trzeba przyznać, że bledną przy tym dokonania sądownictwa PRL (trudno by zresztą wskazać, co się w sądownictwie w porównaniu z czasami „realnego socjalizmu” zmieniło – może zarobki, ale i to chyba niewiele).

Rada 2. Rafale Aleksandrze, dokonania sądownictwa PRL to chociażby mord sądowy w aferze mięsnej czy zabójstwo Nila Fieldorfa.  Cieszę się, Rafale Aleksandrze, że cenisz pieniądze, ale czy naprawdę  5 tys. zadośćuczynienia/zasądzenia na cel społeczny (nie kary – pamiętaj) blednie przy mordowaniu tych ludzi? Serio, Rafale?

Jemu wolno było insynuować, że Jarosław Kaczyński (wówczas premier RP) chce sfałszować wybory, że dąży do władzy dyktatorskiej, chce zniszczyć demokrację.

Rada 3. Ależ Rafale Aleksandrze, jemu wolno tak samo jako wolno Tobie. Aż do momentu, gdy ktoś na sali sądowej  powie: sprawdzam. Tobie raz powiedział Michnik, więc potulnie przystałeś na ugodę. Wiesz o tym, przyjąłeś nawet specjalną bieda-taktykę.

Ośmiesza to oczywiście i kompromituje polski wymiar sprawiedliwości. Fakt, że procesy o naruszenie dóbr osobistych, potocznie zwane „pyskówkami”, na całym świecie grzęzną w subiektywnych ocenach, dając nieporównywalnie większe niż normalne procesy znaczenie retorycznym popisom i kazuistycznym sztuczkom prawników oraz „widzimisiu” sędziów.

Rada 4. Drogi Rafale Aleksandrze, pojęcie dóbr osobistych też jest Ci obce.  Na dobra osobiste składają się bowiem, nie tylko dobre imię, godność, ale także zdrowie, wolność czy nietykalność mieszkania. Jak Ci, Rafale, Securitate Tuska da w mordę i  zamknie w piwnicy to naruszy nie tylko prawo karne, ale (skup się) również Twoje dobra osobiste. Rozumiesz już czemu poszkodowani (nie pokrzywdzeni – to znów prawo karne) domagają się gigantycznych odszkodowań (nie wyroków skazujących) od policji, gdy ta się pomyli i zrobi im krzywdę? Jechałeś kiedyś pociągiem, Rafale? Widziałeś dwa torowiska? No to se wyobraź, że jak byłbyś taki baaaaardzo wysoki i byś się położył na tych dwóch torowiskach, to jednocześnie przejechałby Cię pociąg z zachodu na wschód i ze wschodu na zachód. Łapiesz już? Jeden czyn, dwa razy rozjechany. To nie takie trudne. Tym jednym torowiskiem, zwanym powództwem, jest łatwiej, bo przy dobrach osobistych to pozwany (nie oskarżony – pamiętaj) udowadnia, że ewentualnie zaistniały okoliczność wyłączające bezprawność naruszenia dóbr osobistych.

Prawo mówi bowiem, że karać można za rozpowszechnianie „nieprawdziwych, zniesławiających informacji”. Sądy zaś, na wniosek Michnika, zatarły różnicę pomiędzy informacją a opinią.

Rada 5. Drogi, Rafale Aleksandrze, tak mówić mogłoby, choć mówi coś innego, jedynie prawo karne. Karne, rozumiesz? KARNE, PRAWO KARNE, konkretnie art. 212 kodeksu KARNEGO. Rymkiewicz został pozwany, rozumiesz? POZWANY, nie OSKARŻONY. Teraz skup się. Pozywa się w procesie cywilnym, a oskarża w karnym. Rozumiesz, prawo, które mówi o zniesławieniu (art. 212 kodeksu karnego)  nie ma zastosowania do prawa, które mówi o naruszeniu dóbr osobistych (art. 23-24 prawa cywilnego). Kumasz już? Chłopczyk to nie dziewczynka, zielony to nie czerwony.

Ba – „penalizowanie”, mówiąc mądrym językiem, negatywnej opinii o kimkolwiek, a zwłaszcza o osobie publicznej, jest wręcz sprzeczne z prawem. Konkretnie z prawem prasowym, które, mimo iż niedoskonałe, jasno stwierdza, że ocenianie działalności osób publicznych ścigane ani karane być nie może!

Rada 6. Czemu znowu, Rafale Aleksandrze używasz słów, których nie rozumiesz? Penalizowanie to uznanie danego czynu za czyn zabroniony pod groźbą kary. Ewentualnie tej kary zaostrzenie. Kary, rozumiesz? Nie orzeczenia o zadośćuczynieniu, tylko kary. Przy zadośćuczynieniu nic się nie penalizuje, tylko sąd orzeka (nie skazuje – skup się) czy naruszono dobra osobiste, a jeśli tak to czy zachodzą „ważne powody”, aby orzec zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Względnie zasądzić sumę na cel społeczny. Tutaj nikt, Rafale Aleksandrze, nikogo nie ściga, ani nie karze. Jeszcze raz, żebyś zapamiętał: oskarżenie – proces karny – wyrok skazujący – kara. A czemu kara? Bo swego czasu nastąpiła penalizacja. I nie bierz się za kolizję i wykładnię przepisów, nie będę Ci pisał 20 stron wyjaśnień.

Jeśli w III RP można kogoś ukarać grzywną za opinię, że Michnik jest duchowym spadkobiercą KPP i chce żeby Polacy przestali być Polakami, to znaczy, że można skazać każdego za każdą opinię.

Rada 7. Dochodzimy prawie do końca, Rafale Aleksandrze. Jesteś tu? Uważaj, teraz będzie ważne! Efektem wyroku skazującego jest kara pozbawienia wolności/ograniczenia wolności/grzywna. Efektem wyroku skazującego. Popełniasz przestępstwo, zostajesz oskarżony, sąd wydaje wyrok skazujący – np. grzywnę. Rymkiewicz nie został oskarżony o popełnienie przestępstwa, ale pozwany o naruszenie dóbr osobistych. Rozumiesz, Rafale, pociąg przejechał tylko raz i nie była to kibitka. Tak na marginesie, powództwo wytoczyła spółka Agora SA, nie Michnik. Ale sorry, co to jest spółka, nie podejmuje się Tobie tłumaczyć. Chyba że za kasę.

Sądzę, że choćby argumenty, które wyłożyłem powyżej są wystarczającym powodem, aby zwrócić się do ministra Gowina z apelem o wniesienie skargi kasacyjnej na wyrok, kompromitujący polski wymiar sprawiedliwości i tworzący groźny dla wolności słowa precedens.

Rada 8. Skargi kasacyjne muszą mieć formalne podstawy zgodne z obowiązującym prawem. Formalne, rozumiesz? Kompromitacja polskiego wymiaru nie znajduje się wśród  nich, bo co by o polskim wymiarze sprawiedliwości nie mówić, z pewnością nie jest on prawicowym publicystą.