Gdzie antyPiS powinien szukać optymizmu?

Obserwowanie powyborczych reakcji jest trochę jak małe deja vu po ostatnich wyborach w Warszawie. Przypomnijmy, tuż przed pierwszą turą elektorat anty-PIS cały w strachu, że Jaki wygra w Warszawie, a elektorat PIS, co to uwierzył sondażom, już w blokach startowych gotujących się na zwycięstwo. I nagle bum, idą exit pool i jeden wielki wpierdol. PiSowcy cali we łzach wyzywają Warszawiaków od debilów i Ruskich, a wyborcy Trzaskowskiego tryumfalnie z nich szydzą, tym bardziej, im bardziej się bali przegranej. 

Teraz się odwróciło. Teraz to wyborcy KE byli pewni zwycięstwa, to oni uwierzyli sondażom, a wyborcy PiS trzęśli portami i sukienkami, że skoro Jarek spuszcza z helikoptera kolejny worek pieniędzy, to jezu, jezu, a co jak przegramy. PiS wygrał, kaczystowskie pundity mogą naściemniać, że do początku wszystko przewidzieli, a antypisowskie jaczejki zwyzywać samotne matki z dziećmi od chciwych Grażyn i Januszy. 

Wszystko to w swej odwrotności przewidywalne. Ale dzięki temu pojawia się optymizm numer 1. Otóż PIS będzie w kolejnych wyborach bardzo pewny siebie. W obecnych nie był, więc starał się za dwóch, trzech no i pisowskie gwiazdy walczyły o milionowe pensje. Teraz gwiazd już nie będzie, ale będzie za to poczucie rozprężenia. Tak jest zawsze po wygranej. Dlatego w piłce o wiele bardziej ceni się obronę mistrzostwa niż jego zdobycie. Słowem, teraz to PIS może chcieć się mniej. Z kolei bardziej może chcieć opozycja, zwłaszcza że teraz będą robić kampanię nie Cimoszewiczowi i Millerowi (mówiłem, że dobrze wypadną), ale sobie samemu.

Optymizm nr 2 czyli frekwencja. Wszyscy obstawiają, że wzrost frekwencji ma jeszcze dać PISowi przewagę, tymczasem może być zupełnie odwrotnie. Co, jeśli PiS wyciągnął maksa mobilizacji swoich wyborców, którzy wszyscy jak jeden mąż przestraszeni rzucili się głosować, podczas gdy to elektorat KE został w domu? Ci wszyscy czytelnicy Newswweka, którzy uwierzyli, że jest 10 pkt % przewagi, więc spoko, a zresztą to i tak nieważne wybory. Jak wskazuje Marcin Duma w domu zostali młodzi, którzy na PIS nie głosował oraz elektorat PSL, który generalnie na takie wybory nie chodzi. No i wreszcie, sami politycy KE skumali, że powinni jeździć na zachód Polski, bo tam mają zasoby wyborców do wykorzystania. Niestety zrobili to poniewczasie, tyle tylko, że teraz tego samego błędu już raczej popełnić nie powinni. Słowem, obecny wynik to także efekt demobilizacji elektoratu KE, który może (choć nie musi) jednak iść do urn jesienią.

No właśnie, błędy podczas kampanii. Dzisiejszy artykuł Kublik i Szpali jest wstrząsający, jakimi Dawidami Pasiekami jest opozycja. Cisną się na usta same obelgi. Ale to też dobra wiadomość, czyli optymizm nr 3. Jeśli bowiem KE przy takim lamerstwie potrafiło wykręcić 40%, to co wykręci, gdy wreszcie nauczą się pisać i czytać, a nawet korzystać z profesjonalnych doradców. To naprawdę nie jest takie, trudne otworzyć Panoramę Firm i se wybrać konsultanta. Może więc tym razem, histerycznie bojąc się wpierdolu, w końcu się zdecydują kogoś lepszego zatrudnić?

I tu pojawia się optymizm nr 4, czyli PSL już tego samego błędu nie zrobi. Błąd PSL polega na wejściu do Koalicji Europejskiej, ponieważ PISowi łatwiej było odebrać głosy wsi. A o to walczy PIS od 2015 roku, wiedząc, że w miastach mu ubędzie. Teraz, mimo wszystko, PISowi może być trudniej, bo PSL nie zwiąże się już z KE i będzie mogło grać typową partię obsługującą jedna grupę społeczną. A to oznacza, że kandydaci PSL nie będą już mówić o abstrakcyjnej Europie, ale o konkretnych sprawach wsi, czyli np. o KrowaPlus. No i oni akurat w zatrzymaniu 500+ są wiarygodni. Oczywiście wszystko to pod warunkiem, że PSL przekroczy próg.

Optymizm nr 5 to założenie, że Biedroń pójdzie sam. Kolejne wybory pokazują, że KE dotarła do ściany i w takiej formule nie jest w stanie stworzyć programu. A to oznacza, że potrzebuje kogoś z takim programem i takim kimś może być właśnie Bieroń. Pójście z Razem to utrata liberalnego skrzydła, a pójście ze Schetyną to pocałunek śmierci. Te wybory były trochę jak casting, dużo ważące nazwiska, więc trudno o wygraną. Ale w wyborach do Sejmu nie będzie 11 okręgów, ale znacznie więcej, toteż i Biedroń ma szansę na wynik znacznie lepszy niż 6% . Kluczowe dla niego będą sondaże. Przy wysokich ma szansę, przy niskich elektorat ucieknie. 

Optymizm nr 6 to Konfederaci i Kukiz, którzy zostając pod progiem zabiorą te 4%. Teraz łącznie razem mają 8%, a to dla nich programowo najlepsze wybory. Przy wzroście frekwencji powinni idealnie zmieścić się pod progiem, bo wycisnęli już maksa ze swoich wyborców. 

Optymizm nr 7 to założenie, że wyskoczą taśmy, być może nowy film Sekielskiego. Trudno mi uwierzyć, że ze 20 godzin taśm z Birgfellnerem, wszystkie już usłyszeliśmy i że nie będzie kolejnej afery. Jak znam polskie media, to na jesieni zostanie coś odpalone, coś, co znowu może zatrząść polską polityką. Szafki TVP puste, a do szafek nierządowych dziennikarzy ciągle coś przypadkiem trafia. Będzie więc dalszy korkociąg afer, bo złodziejstwo rozumiane jako grab zagrabione jest fundamentem moralnym tej partii. 

Optymizm nr 8 Wejście do gry Tuska. Można Tuska nie lubić, można wskazywać jego negatywny elektorat, ale to jest jedyny polityk, który na ten moment potrafi objeżdżając kraj zrobić wynik liberalnej opozycji. I jako jedyny, wie, jak wygrywać kampanię i jak wyczuć elektorat. PIS nikogo takiego nie ma, opozycja ma najpopularniejszego polityka, który przede wszystkim może wpłynąć na letnich wyborców.

Czy to wszystko się zdarzy? Raczej nie, szanse oceniam na 20% i to nawet nie dlatego, że te wybory są nie do wygrania. Są jak najbardziej. Ale przy założeniu, że zrobi się profesjonalną kampanię, chwytliwy program, zagra na frekwencję a PIS przejedzie się na jakieś dużej, zawiedzionej grupie społecznej (rodzice?). Tyle, że mędrki z Platformy potrafiły nawet spierdolić kampanię Komorowskiego, więc jak im dasz dwie kulki, to jedną popsują a drugą zgubią.