„Na wnuczka adiutanta”

Witam, już kilkakrotnie wyjasniałem i piszę tylko ze względu na wielki szacunek do Wirtualnej Polonii. Nowy Ekran to projekt autorski, za którego realizację ponoszę wyłaczną odpowiedzialność bo posiadam 100% wpływ działanie Redakcji. Treść dostarczają autorzy, którzy w cześci są zaproszeni przeze mnie, a w części przez autorów których zaprosiłem na Nowy Ekran – a więc mój osobisty wpływ na nią jest programowo ograniczony. Nie jestem pracownikiem żadnej spółki i działam jako Redaktor Naczelny w ramach własnej działalności. Serwis jest finansowany przez osobę, która wcześniej finansowała Ruch dla Rzeczpospolitej, AWS i faktycznie próbowała na bazie Elektrimu stworzyć polski koncern energetyczny. Niestety pewne siły na to nie pozwoliły i skazały inwestora NE na przymusowy wieloletni pobyt w Australii. Wracając do finansów, nie mam zamiaru zaglądać w zęby darowanemu koniowi zwłaszcza, że nikt nigdy nawet przez chwilę nie próbował wpłynąć na działanie redakcji. Nie mam natomiast oczekiwań, że ludzie działający w wielkim biznesie w oligarchicznej i spenetrowanej Polsce, nigdy w żadnej spółce (zwłaszcza akcyjnej) nie zetkną się zawodowo i udziałowo, z podejrzanymi typami. Sam pracowałem kiedyś jako dyrektor departamentu prawnego w spółce, która okazała się być zarządzana przez agenturę. Dlatego też gdy doszło do sporu z tą spółką nie miałem szans. Ja nigdy nie miałem do czynienia z żadną agenturą, ale jestem na nią cholernie wyczulony, ponadto posiadam jasno określone poglądy oraz godność i tradycję rodzinną (mój dziadek był adiutantem i przyjacielem Gen. Szarego/Antoniego Hedy) która w przypadku wystąpienia takich podejrzeń i niepokojacych sytuacji kazałaby mi zachować się jednoznacznie odchodząc z projektu i nagłasniając sprawę. (…)

Łażacy Łazarz wyjaśnia Wirtualnej Polonii

 

Dla czytelników niniejszego bloga prawicowa obrona na nie będą zaglądać w zęby darowanemu koniowi nie jest pewnie niczym nowym. Kto pamięta u którego właściciela Wprost pracował Terlikowski, jaką spółkę do GłuPola wprowadził Sakiewicz albo jak się wolnorynkowy z Rzepy zabijają o państwową robotę w TVP, ten pewnie wie, że polska prawica koniowi, nie tylko w zęby, nie zwykła zaglądać. Podobnie, kto, choćby pobieżnie, śledzi indeks patriotycznych notować prawdziwych Polaków, ten pewnie wie, że hasło „wszyscy są uwikłani”, jest bliskie nie tylko histerycznym przeciwnikom lustracji. W końcu, jak mają nie być uwikłani, skoro, jak twierdzi cytowany Łazarz, nie można oczekiwać, że ludzie działający w wielkim biznesie w oligarchicznej i spenetrowanej Polsce, nigdy w żadnej spółce (zwłaszcza akcyjnej) nie zetkną się zawodowo i udziałowo, z podejrzanymi typami. Twórcy piramid finansowych i postkomunistycznych spółek joint-venture na pewno doskonale to rozumieją. Ale przyznam szczerze, że obrona na „wnuczka adiutanta (i przyjaciela) Gen. Szarego/Antoniego Hedy” zaskoczyć może nawet najbardziej wnikliwych obserwatorów naszych milusińskich. I aż cieplej się robi na sercu, gdy się pomyśli, ile można by zaoszczędzić na opłatach (i nie tylko) notarialnych, gdyby w Polsce więcej było wnuczków adiunktów generałów. Ile można by zawierać transakcji, ilu można by zwolnić policjantów, ile PIN-ów i PUK-ów by można odstawić, gdybyśmy problem zaufania rozwiązywali argumentem „na wnuczka adiutanta”. I wreszcie, ile mielibyśmy darmowej rozrywki, gdyby wnuczek adiutanta częściej wykazywał, dlaczego absolutnie mu ufać należy. Albowiem wnuczek adiutanta właśnie opublikował notkę, w której ujawnił dosłownie wszystko, co kocham w polskiej prawicy. Są więc korwiniści, którzy poufne rozmowy prowadzą w obecności przypadkowych osób, składujących u nich jakiś patriotyczny fajans. Jest Poncyliusz, który pokazuje profesjonalizm intelektualnego zaplecza PiSu. I na koniec jest nasz wnuczek adiutanta, który tak się odwdzięcza za przechowywanie wspomnianego fajansu, że kłapie dziobem w necie o poufnych rozmowach koalicyjnych. Czy trzeba czegoś więcej? Cóż, ja tam pazerny nie jestem, ale po cichu liczę, że zaraz zaczną się między sobą okładać kaftanami. W końcu, zdaje się, że u nich każdy jest jakimś tam wnuczkiem jakiegoś adiutanta.