Lewicy grozi PSL-izacja a nie anihilacja

Jak zwykle po klęsce wyborczej Lewicy wybuchają nieco histeryczne analizy, w myśl których to już na pewno Lewicy koniec. To już na pewno partia pod progiem. Oczywiście progiem w wyborach sejmowych, bo inne wybory (dla Lewicy) mniej się liczą.  Tymczasem jakoś ta Lewica spaść pod próg nie chce. Nie żeby miała jakieś super wyniki, ale jednak jakoś nad tym progiem wisi. Ba, nawet wtedy, gdy z Sejmu wypadła, to przecież nie dlatego, że miała 4% ale dlatego, że mundry Leszek Miller wybrał z Palikotem startowanie w ramach koalicji, dla której próg to 8%. 

Podejrzewam więc, że podobnie będzie i teraz. Lewica 5 lat temu dostała 7, 24% gdzie 6% dostał komitet Biedronia a 1,24% Razem i Ikonowicz. Wczoraj Lewica dostała 6, 30% pewnie z powodu utraty Kohuta. Wynik więc wielce podobny. Jesienią w wyborach parlamentarnych Lewica dostała 8,61% a wczoraj 6,30%. W liczbach bezwzględnych od jesieni Lewica straciła blisko 1,1 miliona głosów. Co ważniejsze, jak podają media, blisko 61% wyborców Lewicy zostało w domu.

Jak na dłoni widać więc, że klęska Lewicy nie polega na tym, że zjada ją Tusk, bo ten, co miał zjeść już zjadł jesienią 2023. Klęska Lewicy polega na tym, że jej wyborcy nie chcą iść do urn. Dlaczego? Mam wrażenie, że są dwa podstawowe typy wyborców, co zostali. Pierwsze to ci, co polityką się nie interesują. Ważne, aby PIS nie rządził i można wrócić do życia. Drudzy, to tacy, których Lewica swoją polityką na kolanach irytuje tak mocno, że nie widzą sensu głosować na przegrywów. Pytanie jest o proporcję tych wyborców. Patrząc jednak na to, że w wyborach dobre wyniki (na jedynkach) wykręcił Biedroń, Śmiszek, ale także Belka czy JSW, mam wrażenie, że tych drugich może być spora liczba. Aborcji nie ma, LGBT nie ma, 4 dniowego dnia pracy nie ma, pigułki dzień PO nie ma, socjalu nie ma, właściwie to wszystkiego nie ma.

Owa pierwsza grupa, tych wyborców z doskoku, pewnie do wyborów pójdzie, acz nie wiadomo czy zagłosuje na lewicę. Ta druga grupa wyborców, tych zawiedzionych nie wiadomo, czy wróci. W tej grupie, jak podejrzewam, jest bardzo wiele młodych kobiet, które mogą nie czuć się właściwie reprezentowane.

Przed Lewicą więc czas na walkę o ich prawa. Zobaczymy, jak to będzie wyglądało, ale obstawiam, że jednak część do wyborów wróci i Lewica te swoje 6-8% ugra. Zwłaszcza że mimo wszystko ma coraz więcej rozpoznawalnych polityków i polityczek, którzy wypchnęli z TVP Pisowców.

W owym 6-8% tkwi właśnie swoisty problem „pułapki małego rozwoju”. Lewica zaczyna bowiem przypominać PSL. Ludowcy, jak wiadomo, są partia właśnie z przedziału 6-8%. Są zbyt duzi by spaść pod próg i zbyt mali, żeby cokolwiek więcej niż partia nadprogowa samodzielnie znaczyć. Żeby rządzić muszą się do kogoś przyczepić. Lewica staje się partią podobną. Zbyt duża by spaść pod próg. Zbyt mała, by się ktoś z nią bardziej liczył. Tak jak PSL jest partią do obsługi specyficznych rolników i ludzi wsi, tak Lewica staje się partią wielkomiejskich, wykształconych lewaków i ostatnich Mohikaninów SLD. W tej pozycji ruchy są wielce ograniczone. Sprzeciwić się libkom Lewica nie może, bo to grozi jej anihilacją. Z kolei libkując też libkom za wiele zabrać nie może, bo wtedy wielkomiejskie lewaki (jak wczoraj) zostaną w domu.  Słowem staje się Lewica partią wąskiej grupy wyborców i do tego grupy wyjątkowo wybrednej. Jeśli dodamy do tego, tak częste w polskiej polityce, zabetonowanie kierownictwa i brak demokracji partyjnej, to oczywiście zostaje Lewica tak jak PSL – na wpół prywatnym wehikułem kiku polityków, którzy zawodowo żyją z przekraczania progu.

Czy da się z tego uciec? Nie wiem? Być może zamiast ogłaszać kolejne otwarcie, warto powalczyć o te 600 tysięcy głosów wyborców, co nie poszli do Tuska ale zostali w domu. I zastanowić się, co można zrobić, aby jednak wrócili. Być może z nowym kierownictwem, ale to, jak wiemy, jest raczej nieosiągalne. Po kolejnej porażce Biedroń nadal się kompromituje tekstami o własnych sukcesach.

Tradycyjnie, podobał ci się tekst, możesz postawić kawusię

https://buycoffee.to/galopujacymajor