TrustKafka

To był wspaniały dzień. Każdy dzień jest wspaniały, gdy uczysz się czegoś nowego! Ale ten dzień był jeszcze wspanialszym niż wszystkie inne wspaniałe dni. Bo pokłóciliśmy się na kolegium. A ja cenię sobie nasze kłótnie na kolegium. Wtedy dawka wiedzy jest intensywnie podawana.

Do redakcji dostałem się niemal z ulicy. Mama powiedziała: idź, potrzebują osób z świeżym spojrzeniem. Twórczo myślących. Więc poszedłem. Na spotkaniu przepytywał mnie Tomek Machała i od razu zrozumiałem, że nie taki ten Machała straszny. Opowiedziałem mu o moim pomyśle na startup. O TrustKafce. TrustKafka to połączenie trust, co po angielsku znaczy zaufanie i Kafka, który był słynnym pisarzem przed wojną. Pisał o samotności. I to daje efekt paradoksu – tłumaczyłem Tomkowi, bo Tomek od razu powiedział, że u nas, w redakcji, wszyscy mówią redaktorom na ty. Nawet ci z licencjatem.

– TrustKafka będzie aplikacją mobilną do sprawdzenia, gdzie w okolicy sprzedawana jest zdrowa żywność. Tylko od osób z atestem, płacących podatki! – dodałem.

– Świetne – odpowiedział Tomek. – Unikam chemii w jedzeniu, jak mogę. I cenię polską  innowacyjność!

Od razu dostałem biurko, komputer i myszkę. I szybko poznałem resztę osób. Martynę, która jest świetnym menadżerem blogów. Janusza, co wie wszystko o konstrukcji serwisu i  społeczności. Michała, który był stażystą, potem reporterem, a dziś jest drugim wydawcą strony głównej. A drugi Michał – ten w czapce,  jak równy z równym polemizuje z Mariuszem Kolonko!

I wczoraj właśnie, wszyscy razem na kolegium się pokłóciliśmy. Zaczęło się od Ani. Tomek powiedział, że Ania dostała wczoraj mandat za przejechanie rowerem na pasach. Napisze więc tekst o naszym opresyjnym państwie.

– Ale takim z drutami, i komorami? – spytałem, ale wszyscy spojrzeli na mnie jak na dziennikarza z papierowej gazety. Poczułem się staro i niemiło.

Na szczęście zaraz Tomek zmienił temat. Na ubój rytualny, reakcje na wczorajszy tekst o facetach bez koszulek, świadomy sen, wydarzenia w Turcji i Brazylii. Wszyscy zaczęli się spierać na temat uboju rytualnego i padało mnóstwo argumentów. Ze wszystkich stron. Aż w końcu Janek wykrzyknął:

–  Czy gdyby wielka religia miała w obrządku zabijanie twojej matki, to także byś popierał jej obrządek?

I nikt, nawet Tomek nie wiedział co odpowiedzieć. Ja też nie wiedziałem. Na szczęście potem  było już milej. Zaczęliśmy rozmawiać o tym, czy pracodawca może i powinien wsadzać nos w sprawę jedzenia pracowników? Bo Tomek nie ukrywa, że boli go sam widok chińskich zupek, parówek i napojów energetycznych. Sam prawie nie je mięsa i unika chemii w jedzeniu, jak może.

– Ale chemia jest chyba dobra – dodałem –  podają ją w szpitalach chorym na raka!

– Świętnie – zakrzyknął Tomek – zrobimy z tego dyskusję!

I redakcja się szybko rozpierzchła, a ja wylądowałem u Martyny – świetnego menadżera blogów. Żeby omówić, kogo zaprosić z blogerów oprócz Tomka  Lisa.