Kontrabas

– Przepraszam, przepraszam! – wysoki facet przeciska się w korytarzu wagonu. Niesie kontrabas w skórzanym futerale, którym  toruje sobie drogę. Widzę go katem oka, gdy wsuwam się do przedziału. Najpierw kontrabas potem właściciel, krok po kroku, ocierając się o zadki pasażerów przyciśniętych do szyb wagonu. Zamykam drzwi i przesuwam zasłonki. Mam nadzieje, że nikt nie wejdzie. Czasami się udaje. Czasami podróżni mijają zamknięte drzwi z zasłonkami, bo myślą, że jest komplet i wszyscy pozasypiali. Ale u nas nie ma kompletu. Na wytartej bordowej kanapie siedzę tylko ja, jakiś facet w rogu w wędkarskiej kamizelce i chłopak w klapkach z ręcznikiem.  Mamy więc trzy wolne miejsca. Akurat żeby wyciągnąć nogi.

Pociąg rusza akurat wtedy, gdy facet z kontrabasem otwiera drzwi.

– Można? – pyta i od razu pakuje się ze sprzętem do środka.

Staje przede mną i starannie układa wielgachny kontrabas w miejscu na bagaż. Jego tors dzieli od mojej twarzy niecałe 20 centymetrów. Tak że czuję zapach potu i wody kolońskiej Wars. Albo jakiejś podobnej. Myślę sobie, że mogłabym go teraz ugryźć w brzuch, zassać i byłoby dużo śmiechu. Odskoczyłby, zwijał się z bólu, ale na koniec wszyscy byśmy rechotali. Jednak to tylko takie głupie myśli. Na pewno ma zakurzony pępek.

Siada, zakasuje marynarkę, chociaż jest przecież ciepło, a nawet gorąco.  Jest tak ciepło, że chłopak w klapkach jedzie pociągiem plażować do Jastarni. Jako syn kolejarza ma darmowe bilety. Na cały dzień godzina w jedną i drugą to wcale nie tak dużo – mówi, ale mu nie wierzę. Wygląda na złodzieja.

Kontrabasista wygląda inaczej. Teraz mogę się mu przyjrzeć uważnie, bo siedzi przy drzwiach naprzeciwko. Długie, tłuste włosy i gęsto siane bokobrody w kolorze kawy zbożowej. Plus grantowe spodnie – dzwony. Gdyby nie tu i teraz, i gdyby nie ta cała pekapeowatość przedziału, pomyślałabym, że to lata 70te i podróżuje po Belgii albo Holandii.  Ale mamy XXI wiek, więc wyjmuje komórkę i się wyłączam.

Wracam orzeźwiona zapachem potu i wody Wars. Albo jakieś podobnej. Znowu stoi 20 centymetrów od mojej twarzy, ale tym razem nie będą go gryźć nawet w myślach. Słyszę tylko, jak mówi do „wędkarza” wciśniętego w kącie:

–  Najlepsze są na Kujawach! Mówię panu!

Ostrożnie ściąga kontrabas i kładzie go sobie na kolanach swoich i wędkarza. Otwiera wieko skrzyni w kształcie ogromnej gitary i się szeroko uśmiecha. Jak morderca od Ala Capone na gangsterskich filmach.

– Proszę! – mówi, a cała nasza trójka zagląda do środka, gdzie pełno stalowych szyn i miniaturowych modeli kolejek. Szyny przymocowane wzdłuż ścian i niewielkie wiadukty lśnią metalicznym połyskiem.

– Codziennie czyszczę! – właściciel przenośnej bocznicy się śmieje i migiem mocuje lokomotywę, a potem każdy z czerwonych wagonów.

– Wow! – mówi chłopak w klapkach – pewnie drogie?

– Dostałem w prezencie! Ale to jeszcze nie koniec!

Otwiera czarne pudełeczko, wciśnięte w miejsce na gryf i wyciąga z niego pokaźny woreczek foliowy naładowany dżdżownicami. Wyjmuje te najbardziej dorodne i jedna po drugiej układa w wagonach. Dżdżownice wiją się, niezdarnie próbują uciekać, ale wprawnym ruchem nadziewa je na stalowe krawędzie wagonów. Tryskają wnętrzności.

 – Jedziemy!  – krzyczy i włącza zielony przycisk, a dżdżownice zaczynają podróż dookoła futerału, wijąc się coraz bardziej i bardziej. Zdezorientowane próbują podnieść głowę, ale pęd zaraz strąca je do wewnątrz, gdzie kurczą się wokół stalowych krawędzi. Kilka wypada i leży bez ruchu.

 – Coś jak pociąg w pociągu! – kontrabasista patrzy na nas z obłędem, pokazując na sufit – a ja czuję, jakby oprócz mdłości, coś stalowego właśnie mi ugrzęzło w przełyku.